"Drzwi w podłodze" to wielopłaszczyznowa i wieloznaczna historia osób, których życie toczy się w cieniu tragedii sprzed lat. O ile jednak dla rodziny Cole jest to wynik konieczności, to w przypadku Eddiego (asystenta Cole?a) ten chwilowy punkt odniesienia jest efektem (mniej lub bardziej świadomego) wyboru. Eddie to zresztą najbardziej enigmatyczna postać tej, podszytej czarnym humorem i groteską, rodzinnej tragedii. Pozornie wydaje się zbyt "normalny", niepasujący do ekscentrycznego grona protagonistów, ale ten, wydawać by się mogło, nieporadny i zagubiony nastolatek skutecznie, krok po kroku odkrywa tajemnice pełnego fotografii dwóch nieżyjących chłopców domu, aby niczym Truman Capote "żerujący" niejako na historii dwojga skazańców i ich ofiar, napisać opowiadanie, które wzruszy do łez pierwszą czytelniczkę (zresztą... ja też bym się wzruszyła!). Młodziutki, dobrze ułożony, niemal "wzorcowy" wychowanek prestiżowego Exeter szybko zdaje sobie bowiem sprawę ze swego fizycznego podobieństwa do zmarłego syna państwa Cole (właściwie, w jakimś sensie, do obu synów) i bez skrupułów wykorzystuje ten fakt w relacjach z panią domu. W tym kontekście rodzi się pytanie, w jakim stopniu Eddie jest manipulowany przez oboje małżonków, a w jakim stopniu sam nimi manipuluje. Jego niewinność i nieświadomość wydają się być równie złudne, jak cynizm i ekshibicjonizm Teda (cenionego autora książek dla dzieci), czy chłodny dystans i spokój Marion (jego pięknej żony). Każde z nich prowadzi własną grę według własnych reguł, ale wszyscy wpadają w pułapkę uczuć i emocji, nad którymi nie da się zapanować; wir życia wciąga ich, "drzwi w podłodze" stoją otworem. Wydaje się, że w podobny sposób relacje międzyludzkie podszyte wyrachowaniem pokazuje Mike Nichols w "Bliżej", tyle tylko, że Tod Williams ma więcej współczucia i wyrozumiałości dla swoich bohaterów. Teda i Marion determinuje wydarzenie z przeszłości - śmierć dwojga dorastających synów, Eddie wyrwany z kręgu rodziny i szkoły, gdzie tkwił w gorsecie sztywnych, narzuconych mu norm i konwenansów, z młodzieńczą brawurą wdaje się w romans bez przyszłości, gdyby był typowym nastolatkiem byłby to pewnie romans z rówieśnicą, ale ponieważ jest inteligentny, egocentryczny, introwertyczny i nad wiek dojrzały, taki scenariusz wydaje mu się zbyt banalny. Co więcej Eddie to materiał na dobrego pisarza, a utalentowany pisarz, jak zdaje się przekonywać Ted Cole (czyżby alter ego, autora książkowego pierwowzoru "Drzwi w podłodze", Johna Irvinga?) każde doświadczenie własne i cudze (nawet te najbardziej traumatyczne) powinien przekuć na równe linijki tekstu. Potencjalni czytelnicy będą mu niewątpliwie wdzięczni za ten akt wyrachowania. Jest tylko jeden problem - w ten sposób nie da się zagłuszyć ani cierpienia, ani wyrzutów sumienia...